Tarihe tanıklık etmek
Kızım İrem’le birlikte İzmir’in Kurtuluşunun 100. Yıl kutlamalarına katılma kararı aldık. Bizim lugatımızda bunun adı, tarihe tanıklık etmekti. Ve gerçekten dediğimiz gibi de oldu, bunu iliklerimize kadar hissettik. Biz o gün orada tarihin gelecekte bahsedeceği bir günün tanığı olduğumuzun farkındaydık.
İzmir’in kurtuluşunun önemli bir anlamı da aynı zamanda kurtuluş savaşanında bitmiş olması demekti. Bir ülke için bundan daha önemli ne olabilir?
Ben Hasan Tahsin’i yani o ilk kurşunu anlatmayacağım. Tarihten de bahsetmeyeceğim. Ben bugünden bahsedeceğim, mesela gökyüzünde bizi büyüleyen Semin Öztürk’ten bahsedeceğim. Tek kelime ile üstelik (kızımla birlikte diğer bütün gösterilerde olduğu gibi ama ayrıca bir kadın pilotun gösterileriyle) ‘gurur’ duyduk. / İzlerken büyülendik.
SoloTürk’ten bahsetmeye gerek var mı bilmiyorum. İzmir’e ilk geldiğimiz yıl, 9 Eylül öncesinde prova yapan Solo Türk Jetlerini görünce biz ‘kesin savaş çıktı’ diye düşünmüştük. Alçak uçuşlar ve o inanılmaz seslerle irkilmiştik.
Bu yıl alıştığımız, bildiğimiz bir ses olmasına rağmen yine de üstümüzden geçerken çıkardığı o gürültüden etkilenmemek, ürkmemek mümkün değildi. Bu büyük bir yetenek, kutluyorum bütün pilot kardeşlerimi.
Peki helikopterlerin gök yüzünde oynadığı Zeybek’e ne demeli… İnanılmazdı gerçekten. Gösterilerin tümünü hazırlayan bütün ekibi kutlamak gerek orası muhakkak ama pilotlarımızı ayrıca tebrik etmek gerekiyor bence. Resmen harikaydılar.
Her gösteride duygulanıp ağlayan İremciğimin yüreğindeki vatan sevgisine kurban olurum ben. Ve İrem gibi oraya akın akın gelen iki milyonu aşkın insanın sevgisine de tabi… İzmir her zaman bana ‘bambaşka burası’ dedirtiyor. O günü asla unutmayacağım. Hafızamda yerini çoktan aldı bile… Biz İrem’le artık İzmirliyiz diyebiliyoruz, önemli olan o ruhu taşımak. Özgürlük, demokrasi, cumhuriyet, birlik-beraberlik… Vatan sevgisi… Daha ne olsun…
Tarkan Konseri için söylenecek söz var mı bilmiyorum. Kendisinin özverisi, sevenleri ve sanatıyla birlikte, sunduğu katkı çok büyük orası muhakkak… Sanatçı olmak böyle hassasiyetlerde gerektirir bana göre. Sadece soyunmak, sadece para-pul hesabı yapmak, sadece şöhret peşinde koşmakla olmuyor gerçek sanatçı… / Vatanın için ne yaptın diye sorarlar adama!!! / Sanat her zaman sanat için değil, sanat çoğu zaman da toplum için olmalı bana göre. Tarkan’ın sanatına lafım yoktu ama artık sanatçı kişiliğine de lafım yok. Gerekli duruşu göstermiştir kendisi, kutluyorum, alkışlıyorum. Ve orada olup izleyebildiğim içinde mutlu hissediyorum kendimi.
Peki, Tunç Soyer’in yapmış olduğu konuşmanın çekildiği yerlere ne demeli… Bazen söylenecek sözler bitiyor gerçekten. Bu cumhuriyetin kurulduğu dönemi, kurtuluş savaşını, sarayı ve padişahları bilmiyormuş gibi… Osmanlı bizim tarihimiz, kökümüz. İnkâr eden yok. Ancak çöküşü ve yıkılışı, parçalanıp bölünüşü ve o süreçte sınırlarımızın korunmaya-kurtarılmaya, korunmaya çalışılması…
Kısaca tarihimizi okuduk. Biliyoruz. İyi padişah, kötü padişah yani iyi yönetici, kötü yöneticileri biliyoruz. Sonuçta koskoca devlet tıpkı şimdiki gibi… / İyisi ve kötüsü ile bizim olan bir tarih ve o tarihin sayfalarında bizi onurlandırıp gururlandıranlar olduğu gibi üzenlerde oldu ve hep olacak. İngilizlerle birlikte olan, cemiyetlerine üye olan, onların ülkesine giden-kaçan ya da her neyse Vahdettin meselesi de değil sanıyorum bugünkü kutlamaların konusu… Son padişah içinde tüm Osmanlıyı yakmıyoruz-yıkmıyoruz, yok saymıyoruz. Bu da hiç doğru bir davranış biçimi olmaz, tarihimizi de inkâr edemeyiz.
Zaferleriyle, savaşlarıyla, kayıpları ve kazançlarıyla Osmanlı, öncesi ve sonrasıyla bu ülke bu cumhuriyet bizim. Şu an sahip olduklarımızı koruyabilmek için gerekli olan tek şey birlik ve beraberlik…
Sözün özü şu ki, İzmir’in kurtuluşunun 100. Yılı kutlamaları, hangi açıdan bakarsanız bakın, tarihte yerini, altı kırmızı kalemle çizilerek aldı. / İster beğenin ister beğenmeyin…/ Burası İzmir, savaşın bittiği, barışın başladığı yer. Nice nice 9 Eylüllere…