Çocuk istismarı ve şiddet

Geleceğimiz olan çocuklarımız bugünün küçüğü geleceğin büyükleri olarak gazetelere, dergilere, televizyon kanallarına, okulların panolarına konu olurlar. Başarılarını gün yüzüne çıkarmanın içindeki kopan heyecanıyla sevilirler. Sevildikleri tarafıyla yeteneklerini öğrenir, kendilerini geliştirerek çıtayı yükseltirler.

Yakaladıkları başarıyı elde ettikleriyle mutlu olur, aile fertleri, çevresi ve eğitimi her zaman göz önünde olmasıyla mutlulukları katbekat artar. Bizlerde bu mutluluk karşısında geleceğimiz olan çocuklarımızdan gurur duyarız. Tabii ki başarısızlıklarında da yanında olarak mutsuzluklarını paylaşır, moral vermeye çalışırız.

Son zamanlarda üzücü olduğu kadar yıkıcı davranışların yalnızlaşan arsız duyguların, düşüncelerin istekleriyle kendini bilmez kişilerin, çocuklar üzerinde eğitimci olması sıkıcı bir durum aynı zamanda düşündürücü de..

Geleceğimiz olan çocuklarımız, ülkemizi emanet edeceğimiz yeni nesil her hafta başka bir problemle, başka bir sıkıntılı haberle karşı karşıya kalması, biz vatandaşları çok üzüyor. Geçen hafta çocuk istismarı…Bugünlerde konuştuğumuz konu çocuk şiddeti…

Daha geçen gün 23 nisan çocuk bayramını kutladık. Kutladığımızla kalmadık çocuk bayramını, çocukların kursağında bıraktık. Yaşatanlara yazıklar olsun demek mi..Beter olsunlar. Yazmayacağım dedikçe geçenlerde ilki istismar, bu hafta başı şiddetle ikiledi.

Hafta başı bir anaokulunda üç buçuk yaşındaki çocuğa yapılan şiddet gündeme bomba gibi düştü. Üzülüyorum, üzülmekle kalmıyorum. Yıkılıyorum. Dünyaları başlarına yıkılmasını diliyorum..

Hadise, İstanbul Çekmeköy’de üç buçuk yaşındaki bir çocuğun altı yaşındaki çocuklardan dayak yemesiyle değil, öğretmenin öğrencileri kışkırtmasıyla şiddete başlamalarına aklım ermiyor. Eğitimin şiddet yanlısı bir öğretmene teslim edilmesi de düşündürücü. Ruhsatsız anaokulun eğitimsiz öğretmenlerinden ne bekleyebiliriz ki..

Düşünüyorum öğretmenin acaba gerçekten öğretmen olup olmadığı aklıma geliyor. Olayı, üç buçuk yaşındaki çocuğun velisine  söylemesiyle gün yüzüne çıkması da ilginç.. Velinin soruşturmasıyla ortaya çıkan dayak skandalı, anaokulu öğretmeninin maruz bıraktığı şiddet gerçeği gözler önünden kaçmıyor.

Kamera görüntülerini ele geçiren anne, öğretmenin altı yaşındaki anaokulu öğrencilerine “dövün çocuklar” demesi şiddetin dozunu iyice artırıyor. Artırılan şiddet günümüz çocuklarına daha ilköğretime başlamadan öğretiliyor olması sıkıntı verici.. Amaç anaokuluna gönderilen çocuklarımıza eğitimi aşılamak mı…Yoksa şiddeti körpecik yaştaki çocuklara yaşatmaları bir yana öğretmeleri mi gerekiyor. Anlamış değilim.

Eğitim olarak nereye gittiğimiz merak konusu. Eğitimin başlangıcı olan ruhsatsız anaokulunu mu…Yoksa ruhsatsız anaokulunda şiddetli eğitimi mi konuşalım. Üzücü tarafı çocuklarımızın zayi olup, geleceği köreltiliyor. Çocuklarımızın başarılarına, başarısızlıklarına mı ortak olalım. Yanlış düşünen eğitimcilerin ticaret zihniyetine peşkeş mi çekelim. Hem maddi anlamda destek sağlayacağız, hem de çocuklarımız istimara, şiddete maruz kalıp, gerileyerek gereceğiz.

Nasıl bir zihniyet düşündükçe işin içinden çıkamaz hal alıyorum. Vatandaşlık duygularımız eziliyor. Düşüncelerim yapılanlar karşısında toplumun bir ferdi olarak hissizleşen duygularımın üzüntüsünü yabancılaşarak yaşıyorum.

Düşünüyorum acaba cinsel istismara uğrayan ya da şiddete uğramış çocukların duyguları, düşünceleri ne durumda… Bu soruya yanıt bile vermek içimden geçmiyor. Çok moral bozucu…eğitim durumu..psikolojik durumu..okul ile ilişiği…davranışları..morali..yaşadıklarını unutacak mı aklıma gelenler. Çocuk yaşta ne yaşamışsak unutulamayacağını çok iyi biliyorum..

Pekiyi aklıma gelmeyen öz güveni ne olacak..Çocuk yaşta elinden alınan öz güveni geri verilecek mi..Sağlıcakla kalın..Sevgilerimle..