Basın özgürlüğü; Toplumun özgürlüğüdür…

Uygarlık ve demokrasi alfabesinin (A) harfi; düşünce ve ifade özgürlüğü; daha açık bir anlatımla basın özgürlüğüdür.

Basın özgür değilse; diğer özgürlüklerin de bir anlamı olmaz.

Basın özgür değilse; varsayılan diğer özgürlüklerin de içi boş demektir.

Düşünce ve ifade özgürlüğü; tıpkı “yaşam hakkı” gibi, temel insan haklarının da “özü”dür.

Çağımızda ulusların ve ülkelerin itibarı, prestiji; fiziki alt yapı yatırımlarıyla, büyüme rakamlarıyla, ekonomik performansıyla değil, bireyin ve toplumun özgürlük alanının genişliğiyle ölçülür.

Uygar devletlerin “yumuşak güç”ü; demokrasi; basın özgürlüğü, yargı bağımsızlığı ve temel insan haklarıdır.

Esasen bu güç; “beşeri sermaye” olarak da tanımlayabileceğimiz etkileyici, belirleyici olan güçtür.

Bu arada; demokrasinin çoğulcu, katılımcı, çok renkli, çok sesli ve saydam olması da; basın özgürlüğünün varlığına bağlıdır.

Unutmayalım ki; basın özgürlüğü gazetecinin “bireysel” özgürlüğü değil; halkın bilgi edinme ve haber alma hak ve özgürlüğüdür.

Gazeteci de; halkın özgürlüğünün işlerlik kazandığı sürecin temel “aktör”üdür.

BASIN ÖZGÜRLÜĞÜ İÇİN MÜCADELE GÜNÜ

24 Temmuz 1908; basından sansürün kaldırıldığı gün.

Aradan 113 yıl geçmesine rağmen günümüzde 24 Temmuz; basın meslek örgütleri tarafından “BASIN ÖZGÜRLÜĞÜ İÇİN MÜCADELE GÜNÜ” olarak görülüyor.

Basın özgürlüğü indeksi’nin raporuna göre Türkiye; bugün, 180 ülke arasında 153.’üncü sırada.

Bu sıralamadaki konumumuz; basının özgürlüğünün olmadığının göstergesidir.

Basının yüzde 85’inin siyasal iktidarların kontrolünde olduğu, grevli- toplu sözleşmeli sendikal örgütlenme özgürlüğünün olmadığı, iş güvenliğinin bulunmadığı, taşeronlaşmanın yaygınlaştığı, haberin-yorumun “suç” sayıldığı, gazetecilerin göz altına alınıp tutuklandığı, oto-sansürün fiili sansüre dönüştüğü bir ortamda basının özgür, basın çalışanlarının da güven içinde görev yaptığı söylenebilir mi?

Oysa; basın özgürlüğü Anayasadan, yasalardan ve taraf olduğumuz uluslararası sözleşmelerden kaynaklanan halkın haber alma ve bilgi edinme hak ve özgürlüğüdür.

Basın özgürlüğünün gerçek sahibi halkın kendisidir.

Basın özgür değilse; halk özgür değildir.

Demokratik; çağdaş devletin temel görevi; basının çalışmalarını kolaylaştırmak, bu bağlamda tedbir almak, halkın da bilgi edinme, haber alma özgürlük alanını genişletmektir.

Sonuç olarak: Özgür basın, demokrasinin “kalite belgesi”dir.