'Merhaba' diyerek başlayalım…

En zor olan, ilklerdir. Her işin başında sendeler insanoğlu. Sonra alışır, alışmanın bir yolunu bulur. Doğası böyledir, fıtratı gereği uyum sağlar. 

En zora, en kolaya… / En güzele, en çirkine… 

Bazen kendine ‘doğru’ gelenlere hatta bazen kendine hiç doğru gelmeyenlere bile.

Çünkü alışmak zorundadır. Eğer hayattaysa ve hayatta kalmak istiyorsa, çabalamak zorundadır. Aslında bu tüm canlılar için geçerli olan bir kuraldır. Yaşamak için alışmak-çabalamak zorunluluğu, yoksa ölürsün. / Tercihini yap ve yoluna devam et... 

E biz insanoğlu da aynen öyle yapıyoruz. Şu an nerdeyim, nasılım, yani hayatımın hangi basamağındayım, neresindeyim'  inanın hiç bilmiyorum. Çok da umursamıyorum bu aralar. ‘Bir rüzgâra kapılmış, sonbahar yaprağı gibi hissediyorum kendimi. O rüzgâr beni nerede bırakırsa oradayım, oralıyım bundan sonra…’ demiştim. İşte o rüzgâr beni İzmir’e getirip, Karşıyaka da bıraktı. 

Şanslıyım, dünyanın en güzel köşelerinden biri olsa gerek, buralar…
Nasibimizde olanı yaşayıp göreceğiz ama bu süreçte, işte o yazımın girizgâhında bahsettiğim çabalama durumunda olmam(ız) gerekiyor. Kulaç atmazsam biliyorum ki boğulacağım. E herkesin bir kulaç atma şekli vardır, yaşama tutunmak adına. Benimki de işte bu kelimeler. Tek yapabildiğim şey, cümle kurmak. Anlayana-anlamayana…

Satır aralarında buluşacağız bundan sonra ‘Ege Postası’ gazetesinin değerli okuyucuları ile. Zaman zaman bam teline dokunacağız orası muhakkak ama gönlümüz hep güzelden ve iyiden yana. 

Aslolan incitmemek.

Herkesin doğrusu aynı olmak zorunda değil. Saygı ile söylenmiş en kötü eleştiriler bile kabul görür, muhatabı tarafından, ben böyle düşünürüm. O yüzden ‘Demokrasi’nin yaşam şeklini uygulayabilir isek ne mutlu bize diyerek, e o zaman ne diyelim ‘Merhaba’ diyelim…
Çok güzel kelimedir, çok severim. İşte cümlelerin kilitli kapısını açan anahtar kelimem yani aslında benim sihirli kelimem budur. 

Görüşmek üzere, şimdilik hoşça-kalın…