Dolar 32,3340
%0.17
Euro 35,2015
%0.05
Altın 2.247,970
%0.2
Bist-100 8,72
%0

Pzt

-8°

Sal

-12°

Çar

-3°

Hayat

Değer yargılarınız bir bir değişmeye başlar. / Sevdiklerinizle sevmedikleriniz yer değiştirir. ‘Ne ara bunu sever oldum derken, ne ara bunları da sevmez oldum’ derken buluverirsiniz kendinizi…

Hayat değişir, değer yargılarınız değişir, sevdikleriniz-sevmedikleriniz değişir… Hadi klişe bir laf edelim; Değişmeyen tek şey değişimdir…

İnsanoğlu bulunduğu durum ve şartlara göre aslında değişim değil, uyum gösterir… Gösterdiği bu uyum süreci onu değişime zorlamıştır. O farkında değildir…

Yoksa hiç kimse durup dururken değişmez. Hayat standardı aynı kalan insanlar değişime çok da fazla açık değillerdir… Psikolojiye oradan felsefeye uzanmayalım, bu sıcakta hiç çekilmez çok iyi biliyorum ve kesiyorum…

Gelelim corona günlerinde yaşadığımız, ev hapsinin bizlerde yarattığı değişimlere. Kısıtlama denilen, ama gerçekte apaçık sokağa çıkma yasağı yaşadığımız bu günlerde hemen hemen hepimiz, özgürlüğümüz elimizden alınmış gibi hissediyoruz…

Depresyona girmek için yeterli bir sebep, özellikle özgürlüğüne çok düşkün olanlar için. Ki zaten görüyoruz, kısıtlamalara rağmen kendini sokağa atanlar, cezaları göze alanlar var. Bu da normal değil çünkü cezalar oldukça yüksek…

Peki ne yapalı? Film izledik, dizi kolik olduk, yemek programlarına bile dadandık… Hiç durmadan yemek yedik, içtik. Ben direkt çerez kolik oldum… Bağımlı şekilde çiğdem çitliyorum, vakit geçiriyormuş gibi geliyor ve oldukça da lezzetli…

Tabi kilo sorununa girmeyeceğim. Diyetisyen değilim, beslenme uzmanı hiç değilim ama gerçek şu ki, bu karantina günlerinde oldukça kilo aldık ülkece… Milletimizin canı sağ olsun yeter ki kazasız belasız bu süreci atlatalım…

Hayat demiştik;

Kısıtlama sürecinde anladık ki hayatımızı sere serpe yaşıyormuşuz. Avm’lerden çıkmıyormuşuz… Ve gerçek şu ki, avm’lersiz, kafelersiz de yaşayabiliyor muşuz…

Vaktimizi nerelerde ve nasıl da bomboş harcıyor muşuz diyeceğim ama insanların ve tabi ki benim de vazgeçilmezmiş gibi görünen alışkanlıklarımdandı…

Olmazsa olmazlarımız değil belki ama insanoğlu alışkanlıklarıyla yaşamayı seviyor. Aynı yerde kahve içmek gibi, dostlarıyla buluşup yemeğe gitmek gibi…

Depremde benzer şeyler yaşamıştım, yaklaşık 20 yıl önce. Hayat birden gözümde anlamsızlaşmıştı. Eşyalar, evler, arabalar… Mal mülk hırslarımız vardı, para kazanmak gibi dertlerimiz ve hepsi bir anda yerle bir olmuştu… her şey sıfırlanmıştı, sokakta kalmıştık hepimiz… ‘Hayattayız ya yeter’ diyorduk ama zamanla yetmedi…

Yine unuttuk her şeyi ve yine aynı hırslara doğru yol aldık ve eminim ki bu corona virüsü günlerini de unutacağız ve hayatımıza kaldığımız yerden devam edeceğiz. Belki de olması gereken budur…

Yol bitene kadar devam etmek…

Bazen hiçbir şey olmamış gibi…