Cesaret

Galiba insanın en önemli duygularından biri bu, yani ‘Cesur’ olmak… / En önemli diyorum çünkü eğer cesur olamazsak, hayatımızla ilgili hiçbir önemli kararda kendi imzamız olmaz… Kendi hayatımızla ve sevdiklerimizle ilgili, öz benliğimizden gelen fikir ve düşüncelerimizle, bizi biz yapan değerlerimizle, hatta zaman zaman kalbimizden gelen duygularımızla, en doğru kararları yine emin olun biz verebiliriz. / Yani, siz verebilirsiniz… / Başka insanlara danışılan yahut danışmanın ötesinde ‘ne düşünürler’ düşüncesi ile yapılan hiçbir hareket doğru olmayacağı gibi, sizin için bazen büyük kayıplara bile neden olabilir.

Neden'

Çünkü hiç kimse ‘siz’ değil. Bu sizin hayatınız. İşte tam da bu yüzden kararlarınızda size ait olmalı. Birileri üzülebilir, birileri de bu kararlara sevinebilir. Sonuçta vereceğiniz her kararda sevinenler ve üzülenler olacaktır. Aynı anda herkesi mutlu edemezsiniz. O yüzden kendinizi mutlu edecek kararları verin ki, sizi sevenlerde sizinle birlikte mutlu olsunlar.

 Peki cesaret bu işin neresinde'

Bazı kararlar insanın kendi hayatı ve dolayısı ile çevresindeki herkesin hayatı için çok önemlidir. Yaşadığı şehir değişebilir, yaşadığı ev değişebilir, çevresindeki herkes değişebilir. İnsanoğlu güven duygusunu çok önemser. Tanıdığı bildiği bir yerden ayrılmak istemez. Çevresinde tanıdığı yüzler olsun ister. Fıtrat gereği bu böyledir. Ama hayat bu, bazen sizi alır bir yerden, bambaşka bir yere bırakıverir. Her şey ama her şey artık size yabancıdır.

Burada iki durum var. İsteyerek bu durumun oluşması, istemeden bu durumun oluşması… İsteyerek yani kendi kararlarımızla ise, biraz daha kolay kabullenmek ya birden ve habersiz olursa, işte o zaman iki katı daha zorlaşır her şey…

İnanın bazen kalmak, gitmekten de zordur. Sizin için neyin iyi olduğuna karar verebilecek olan tek kişi yine sizsiniz. Hani hepimizin çok sevdiği bir söz vardır. ÇARESİZSENİZ, ÇARE SİZSİNİZ…

Peki madem konu buraya geldi, yani Alman filozof F. Nietzsche’nin hayatı sorgulayan‘Hayat’ adlı şiirinde ki o ünlü söze, o zaman onunla devam edelim. Onun şiiri, aslında benim söylemeye niyet ederek başladığım bu yazısı zannımca özetliyor;

HAYAT

Gidene kal demeyeceksin. / Gidene kal demek zavallılara, / Kalana git demek terbiyesizlere, /  Dönmeyene dön demek acizlere, / Hak edene git demek asillere yakışır. / Kimseye hak ettiğinden fazla değer verme, / Yoksa değersiz olan hep sen olursun…

Düşün…

Kim üzebilir seni senden başk? / Kim doldurabilir içindeki boşluğu, / Sen istemezse? / Kim Mutlu edebilir seni, Sen hazır değilse? / Kim yıkar, yıpratır sen izin vermezse? / Kim sever seni, sen kendini sevmezse? / Her şey sende başlar, sende biter…/ Yeter ki yürekli ol, tükenme, tüketme, / Tükettirme içindeki yaşama sevgisini…

Ya Çeresizsiniz ya da çare sizsiniz…

Öyle bir hayat yaşadım ki / cenneti de gördüm cehennemide. / Öyle bir aşk yaşadım ki, tutkuyu da gördüm, pes etmeyi de. / Bazıları seyrederken hayatı en önden, kendimi bir sahnede buldum, oynadım… / Öyle bir rol vermişlerdi ki, okudum okudum anlamadım… / Kendi kendime konuştum bazen evimde, / Hem kızdım hem güldüm halime. / Sonra dedim ki söz ver kendine / Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin, / Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin. /  Uçmayı biliyorsan, düşmeyi de bileceksin. / Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredeceksin. /

Öyle hayat yaşadım ki son yolculukları erken tanıdım. / Öyle değerliymiş ki zaman, hep acele etmem bundan, anladım. / F.NIETZSCHE